حالت های نوردهی دوربین‌های Lumix پاناسونیک

گپ های زیادی در مورد حالت های نوردهی وجود دارد، و اینکه چگونه تغییر به حالت دستی شما را به یک عکاس واقعی تبدیل می کند، و اینکه چگونه برخی از حالت ها ارزش بیشتری نسبت به بقیه دارند. خوشبختانه بیشتر آن بی معنی است. عکاس خوب بودن بیشتر به این است که بتوانید یک عکس جالب ببینید، نه اینکه چگونه دوربین خود را برای گرفتن آن تنظیم کنید.

دوربین‌های Lumix طیف وسیعی از حالت‌ها را در اختیار کاربران قرار می‌دهند و متناسب با موقعیت و همچنین تجربه عکاس طراحی شده‌اند. ما حالت‌های نوردهی متفاوتی داریم، و اگر می‌خواهید بتوانید کنترل دوربین را در دست بگیرید تا مطمئن شوید عکسی که می‌گیرید با عکسی که می‌خواهید بگیرید مطابقت دارد، ایده خوبی است که بدانید هر یک از این حالت‌ها چه کاری می‌توانند برای شما انجام دهند.

خوشبختانه درک آنها دشوار نیست.

خودکار هوشمند – iA
پاسخ معمول من به  «هوشمند» در دوربین این است که «دوربین ها هوشمند نیستند، بلکه ماشین هستند»، اما این حالت به طرز آزاردهنده ای خوب است. دوربین به چیزی که به آن اشاره می‌کنید نگاه می‌کند و سعی می‌کند بفهمد که چیست و بهترین راه برای عکاسی از آن چیست. می تواند تعیین کند که آیا سوژه یک شخص، یک منظره، یک پرنده است و اینکه آیا چیزی که به آن نگاه می کند در حال حرکت است یا خیر. سپس دیافراگم، سرعت شاتر و ISO را متناسب با صحنه و همچنین تنظیم رنگ، کنتراست و روشنایی متناسب با صحنه هنگام استفاده از گزینه iA+ تنظیم می کند.

توجه داشته باشید که با استفاده از این حالت‌ها، منوی دوربین تا حدودی کاهش می‌یابد، زیرا دوربین با چیزهایی برای شما سروکار دارد، که اگر نمی‌خواهید خودتان همه چیز را کنترل کنید عالی است. البته، زمانی که می‌خواهید چیزی را کنترل کنید که دوربین اجازه نمی‌دهد در این حالت‌ها، آن را رها کنید، وقت آن است که حالت‌های دیگر را بررسی کنید.

حالت های دستی و نیمه اتوماتیک
حالت‌های مختلف نوردهی تنها روش‌های واقعاً متفاوتی برای کنترل موارد مشابه هستند. حالت‌های نوردهی به سرعت شاتر و دیافراگم مربوط می‌شوند، و به طور خلاصه، ما فقط حالتی را انتخاب می‌کنیم که به ما امکان کنترل مستقیم بر عناصر نوردهی را می‌دهد که فکر می‌کنیم برای موقعیت مهم‌تر هستند.

اولویت دیافراگم - A
من با این حالت نوردهی شروع می کنم زیرا حالت مورد علاقه من است، و حالتی که تقریباً همیشه هنگام عکاسی از تصاویر ثابت استفاده می کنم. من از آن استفاده می‌کنم زیرا دوست دارم تعیین کنم از چه دیافراگم برای عکس استفاده می‌شود، زیرا دوست دارم عمق میدان را کنترل کنم - که یکی از اصلی‌ترین کارهایی است که دیافراگم انجام می‌دهد. دیافراگم را تنظیم می‌کنم و دوربین به‌طور خودکار سرعت شاتر را تنظیم می‌کند تا نوردهی را که فکر می‌کند برای آن موقعیت مناسب است به من بدهد.
 
می خواهم انسانی از پس زمینه شلوغ متمایز شود، بنابراین از دیافراگم باز برای ایجاد عمق میدان بسیار کم استفاده کردم. از آنجایی که دیافراگم بسیار مهمتر از سرعت شاتر در حال استفاده بود، اولویت دیافراگم را انتخاب کردم.
 
فقط به این دلیل که روی دیافراگم تمرکز می‌کنم به این معنی نیست که از سرعت شاتر غافل می‌شوم، زیرا مراقب آن‌ها هستم تا مطمئن شوم که لرزش دوربین یا تاری سوژه را طولانی نمی‌کنند - یا خیلی کوتاه از کوتاه ترین سرعت شاتر موجود فراتر رود. اگر سرعت شاتر از محدوده ای که می خواهم استفاده کنم خارج می شود، ISO را تنظیم می کنم تا آنها را دوباره بررسی کنم.

اولویت شاتر – S
برای گرفتن عکس پسر اسکیت باز پرنده که خیلی سریع می رفت و در هوا بود، من به یک دریچه کوتاه نیاز داشتم تا او را در هوا منجمد کنم. فریم با سرعت 1/1600 ثانیه گرفته شد.

اگر به ورزش تیراندازی یا حرکت سریع علاقه دارید، منطقی است که از حالت نوردهی اولویت شاتر استفاده کنید. این به شما امکان می‌دهد تا سرعت شاتر را تنظیم کنید که عملکرد را ثابت کند و دوربین به شما دیافراگم می‌دهد تا نوردهی را به درستی انجام دهید. این دقیقاً مانند اولویت دیافراگم است، اما کاربر به جای دیافراگم، سرعت شاتر را تعیین می کند.

ممکن است مراقب دیافراگم باشید تا مطمئن شوید که عمق میدان مورد نیاز عکس را به دست می‌آورید، اما عموماً کار دریچه دیافراگم را به دوربین واگذار می‌کنید و فقط در صورتی که دیافراگم مورد نیاز بیش از حد شما باشد، با تنظیم ISO مداخله می‌کنید. لنز ارائه می دهد.
البته اولویت شاتر فقط برای حرکت انجماد نیست، زیرا زمانی که می‌خواهیم مطمئن شویم حرکت تار است، به همان اندازه مفید است.

برنامه – P
در حالت برنامه، دوربین سرعت دیافراگم و شاتر را برای شما انتخاب می‌کند تا نوردهی مناسبی را به شما ارائه دهد، اما می‌توانید در صورت تغییر وضعیت هر کدام را به دلخواه تنظیم کنید. دکمه شاتر را تا نیمه فشار دهید تا دوربین تنظیماتی را که قصد استفاده از آن را دارد، نمایش دهد. اگر فکر می کنید سرعت شاتر ارائه شده به اندازه کافی کوتاه نیست، می توانید چرخ کنترل عقب یا جلو خود را بچرخانید تا آن را تغییر دهید. با تغییر مقدار سرعت شاتر، مقدار دیافراگم نیز برای حفظ همان مقدار نوردهی تغییر خواهد کرد.

این یک حالت نوردهی کاملاً انعطاف‌پذیر است، زیرا شما دو چرخ دارید که یک کار را انجام می‌دهند، و هر کدام را که حرکت دهید مجموعه متفاوتی از ترکیب‌های دیافراگم و سرعت شاتر را به شما ارائه می‌دهد – اما نوردهی یکسان در تمام مدت.

حالت دستی - M
در حالت دستی، دوربین با یک کوکتل عقب می‌نشیند در حالی که عکاس انتخاب می‌کند از کدام سرعت شاتر و کدام دیافراگم برای عکسی که باید گرفته شود استفاده کند. برخی از افراد دوست دارند به این روش کار کنند - انتخاب هر دو تنظیمات - زیرا باعث می شود آنها احساس کنند که کنترل دارند.

به ناچار در برخی از مراحل عکاس باید تصمیم بگیرد که آیا سرعت شاتر یا دیافراگم مهمترین بخش نوردهی است. اگر تصمیم گرفته شود که دیافراگم باشد، عکاس دیافراگم را تنظیم می کند و سپس سرعت شاتر را تنظیم می کند تا نورسنج در پایین صفحه نشان دهد که نوردهی مناسب به دست آمده است.

ممکن است تعجب کنید که چرا کسی بخواهد در هر دو تنظیمات شماره گیری کند در حالی که می تواند از یکی از حالت های نیمه اتوماتیک استفاده کند و فقط باید در یکی شماره گیری کند. و این سوال خوبی خواهد بود.

استفاده از حالت نوردهی دستی به من این امکان را داد که دیافراگم را برای عمق میدان مورد نیاز خود انتخاب کنم و سپس سرعت شاتری را تنظیم کنم که غروب خورشید را در آن دیافراگم نشان دهد. من فلاش را طوری تنظیم کردم که در دیافراگم f/4.5 انتخاب شده، نوردهی مناسبی را روی صورت مردی که در حال چیدن میوه در غروب است، به من بدهد.

زمان نوردهی دستی مطمئناً زمانی است که از فلاش استفاده می کنیم، زیرا ما اغلب می خواهیم آنچه را که نورسنج دوربین می گوید نادیده بگیریم زیرا می دانیم انفجار نور در راه است. استفاده از نوردهی دستی در این موارد به ما امکان می دهد از دیافراگم برای کنترل عمق میدان یا روشنایی نوردهی استفاده کنیم، در حالی که از سرعت شاتر می توان برای کنترل روشنایی پس زمینه ای که خارج از دسترس فلاش است استفاده کرد.

نوردهی دستی برای عکاسی نجومی نیز مفید است زیرا بعید است که دوربین بتواند به تنهایی نوردهی را به درستی دریافت کند و سایر موقعیت های نوردهی غیرمعمول.
 
در این شرایط نمی‌توان انتظار داشت دوربین نوردهی مناسبی داشته باشد، بنابراین معمولاً نیاز به مداخله دستی است. در حالت نوردهی دستی، دیافراگم را روی f/3.5 تنظیم کردم و شاتر را به مدت 480 ثانیه باز کردم.
فیلمبرداران معمولاً از نوردهی دستی نیز استفاده می کنند و سرعت شاتر را مطابق با نرخ فریم فیلم و دیافراگم تنظیم می کنند تا به عمق میدان مورد نیاز دست یابند. سپس آنها اغلب از ISO خودکار استفاده می کنند تا اطمینان حاصل کنند که نوردهی در حین حرکت دوربین در اطراف صحنه ثابت می ماند.
 
حالت موضوع و صحنه
برخی از دوربین‌های Lumix حالت‌های سوژه و صحنه نیز دارند، مانند حالت پرتره و حالت ورزشی که گاهی اوقات در کنار تنظیمات SCN – Scene – روی صفحه نمایش داده می‌شوند. حالت‌های موضوع تنظیمات عکسبرداری را بهینه می‌کنند، از جمله سرعت شاتر، دیافراگم و ISO مناسب با شرایط، تا مطمئن شوند دوربین برای مطابقت با سوژه پیکربندی شده است. در حالت اسپورت، تنظیم درایو سریع همراه با حالت فوکوس پیوسته نیز زنده می‌شود، در حالی که در حالت پرتره، کنتراست متوسط‌تری دریافت می‌کنیم و AF تشخیص چهره به‌طور خودکار وارد عمل می‌شود. حالت شب ISO را بالا می برد و سرعت شاتر طولانی را معرفی می کند، و حالت افقی اشباع رنگ را افزایش می دهد، دیافراگم را برای عمق میدان وسیع می بندد و سایه ها را برای تاثیر بیشتر تیره می کند.
حالت های سوژه و صحنه زمانی که زندگی عکاسی خود را شروع می کنید خوب هستند، زیرا به ارائه تمام تنظیماتی که به طور سنتی با این سوژه ها مرتبط هستند کمک می کنند، اما به محض اینکه بخواهید شروع به ایجاد تصاویری کنید که کمی متفاوت به نظر می رسند، باید با استفاده از یکی از حالت های نوردهی دیگر، کمی کنترل بیشتری را به دست آورید.

اطلاعات بیشتر:
https://www.panasonic.com/uk/consumer/cameras-camcorders/lumix-expert-advice-learn/technique-technology/exposure-modes.html

http://iranpanasonic.ir/Products/product.aspx?id=3929

ایران پاناسونیک